Ok 1300 roku p.n.e. zaczęła rozwijać się kultura łużycka na ziemiach niemieckich i śląskich, później także wielkopolskich, rozszerzała się na Pomorze i Mazury, ziemie zabużańskie i północnosłowackie oraz Morawy. W tym czasie na sąsiednim kontynencie rozprzestrzeniały się tzw. plagi egipskie, a Mojżesz wyprowadzał stamtąd swój lud na ziemię obiecaną.
Nazwa ziemi łużyckiej wywodzi się od łużyckiego słowa "luzicy" znaczącego bagna. istnieje specjalna dziedzina nauki badająca kulturę łużycką - sorabistyka. Łużyczanie mają od przeszło pięćdziesięciu lat katedrę swojego języka w Lipsku. Obecnie jest ich coraz mniej. Mieszkają blisko Polski, w graniczących z naszym krajem landach niemieckich. Łużyczanie dzielą się na górnych i dolnych. Górne Łużyce wykazują podobieństwa językowe z Czechami, natomiast Dolne Łużyce z Polską.
W Polsce najbardziej charakterystyczny dla kultury łużyckiej, lecz pochodzący z wiele późniejszych wieków, jest Biskupin.
https://www.facebook.com/Kultura.luzycka
"Najpowszechniejszym oraz najbardziej charakterystycznym dla ogólnego zarysu kultury łużyckiej jest obrządek pogrzebowy ciałopalny popielnicowy. Zmarłych chowano w grobach płaskich, tworzonych na wielkich, używanych przez wiele pokoleń, cmentarzyskach." ( http://pl.wikipedia.org/wiki/Kultura_%C5%82u%C5%BCycka)
"Mimo iż badacze niewiele wiedzą na temat wierzeń ówczesnych ludzi, pewni są że
społeczności te oddawały cześć siłom przyrody. Tezę potwierdzają takie argumenty jak:
symbole w kształcie kółka z promieniami (symbolizujące Słońce) i trykwetry (rodzaj
trójramiennej swastyki) na naczyniach glinianych w okresie halsztackim oraz znak „X” na
dnach naczyń oraz kamiennych toporkach. Na omawianym obszarze odnaleziono również
wózki z brązu i drewna na glinianych kółkach, zdobione figurkami ptaków, które miały
związek z praktykami kultowymi. Pochodzące z okresu kultury łużyckiej są też znalezione w
Wielkopolsce gliniane grzechotki, które również miały kultowy charakter – wiele z nich
umiejscowionych było w grobach lub pomiędzy pojedynczymi grobami. Nie były one
zabawkami dziecięcymi (wkładane były zarówno do grobów dzieci jak i dorosłych), tylko
przedmiotami używanymi podczas ceremonii związanych z kultem zmarłych. Z praktykami
kultowymi wiążą się też figurki przedstawiające ludzkie i zwierzęce postacie, naczynia o
zoomorficznych kształtach, oraz rzadko spotykane instrumenty muzyczne (m. in. gliniany
gwizdek znaleziony w Komorowie i kościany przedmiot o ząbkowanej krawędzi z Jankowa)"
(http://www.turystykakulturowa.org/pdf/2012_07_02.pdf)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz